Czy wymagania dotyczące suplementów diety są takie same we wszystkich krajach unii?
Dyrektywa 2002/46/WE w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do suplementów diety wprowadziła harmonizację przepisów dotyczących tej kategorii produktów, m.in. w zakresie definicji suplementu diety oraz wymagań obejmujących obowiązkowe elementy etykiety. Wiele obszarów zostało jednak określonych w sposób ogólny lub pozostało nieuregulowanych i poszczególne kraje wprowadzają swoje wymagania w postaci przepisów technicznych lub wytycznych.
Rejestracja suplementów diety za granicą
Na mocy artykułu 10 dyrektywy 2002/46/WE, państwa członkowskie Unii Europejskiej mogą wymagać, aby przedsiębiorstwa, które wprowadzają suplementy diety informowały o tym właściwy urząd. Z takiej możliwości skorzystało większość państw. Jedynie Austria, Szwecja, Holandia i Słowenia nie wprowadziły takich wymagań. Niektóre kraje, ale jednak nie wszystkie, prowadzą publiczne rejestrynotyfikowanych produktów.
Przed rozpoczęciem eksportu na określone rynki producent powinien sprawdzić procedury dotyczące notyfikacji (rejestracji) obowiązujące w danym kraju. Poszczególne kraje różnią się w tym zakresie w istotny sposób i na każdy rynek należy przygotować osobną dokumentację.
W pierwszej kolejności należy sprawdzić, w jakiej formie i za pośrednictwem jakiej platformy należy złożyć powiadomienie. W większości państw sprawę tę można załatwić elektronicznie, nieliczne kraje wymagają złożenia dokumentów w tradycyjnej formie papierowej.
Kolejnym krokiem jest zweryfikowanie, jakie dokumenty będą niezbędne. Najczęściej są to dokumenty identyfikujące firmę (rejestracja podmiotu) oraz dokumentacja produktu, która oprócz składu jakościowo – ilościowego może obejmować również badania analityczne poszczególnych składników.
Dozwolone składniki i ich dawki
Dyrektywa 2002/46/WE w sprawie suplementów diety określa jedynie wykaz witamin oraz składników mineralnych, które mogą być dodawane do produktu. Do tej pory nie ustanowiono maksymalnych poziomów witamin i minerałów. Wskazano jedynie, że powinny się one opierać na ocenie ryzyka w oparciu o powszechnie przyjęte dane naukowe.
Niektóre kraje jak np. Włochy czy Niemcy wprowadziły swoje wytyczne, które mogą się znacząco różnić między sobą. Przykładowo we Włoszech witamina D dopuszczona jest w ilości 50 µg w porcji dziennej, natomiast w Niemczech zaledwie 20 µg.
Rozporządzenie (WE) nr 1925/2006 wprowadziło listę substancji, których stosowanie w żywności jest zakazane, ograniczone lub podlega kontroli. Przykładowo zakazane jest dodawanie do suplementów diety kory johimby lekarskiej. Pewne składniki oraz ich dawki mogą być regulowane na poziomie krajowym. Niektóre państwa oceniają każdy produkt indywidualnie, nie wydając wytycznych co do dozwolonych składników, inne wprowadzają wykazy dozwolonych składników do krajowych przepisów lub publikują listy składników na zasadzie wytycznych. Kraje mogą się znacząco różnić między sobą pod tym względem. Przykładem może być melatonina, która we Włoszech dopuszczona jest w ilości do 1 mg, we Francji poniżej 2 mg, a w Czechach jest zakazana na mocy dekretu w sprawie suplementów diety.
Chcesz eksportować suplementy diety do innych krajów UE?
Zapisz się na webinar pt. “Wprowadzanie suplementów diety na wybrane rynki unijne – procedury i wymagania” i dowiedz się, jakie regulacje Cię dotyczą!
Przepisy krajowe nt. informacji obowiązkowych na opakowaniach produktów
Zgodnie z art. 39 rozporządzenia 1169/2011, państwa członkowskie mogą wprowadzić dodatkowe obowiązkowe elementy oznakowania, jeśli są one uzasadnione np. ochroną zdrowia publicznego, ochroną konsumentów, zapobieganiem nadużyciom, lub ochroną praw własności przemysłowej i handlowej, oznaczeń pochodzenia, oraz zapobieganiem nieuczciwej konkurencji.
Niezależnie od powyższego, projekty aktów prawnych, które zawierają takie przepisy techniczne, należy notyfikować do Komisji Europejskiej w tzw. procedurze TRIS, wymaganej rozporządzeniem 2015/1535. Pisaliśmy o tym już dla Państwa przy okazji zagrożenia dla listy BELFRIT, w związku z projektem nowelizacji Belgijskiego Dekretu Królewskiego.
Swoje przepisy techniczne ostatnio notyfikowała do Komisji Europejskiej również Francja. Dotyczą one zakazu używania mięsnych nazw dla roślinnych zamienników tych produktów.
Dlatego wprowadzając żywność na rynki unijne, należy na bieżąco śledzić prace ustawodawcze w tych krajach, lub dokładnie sprawdzić wymagania przed rozpoczęciem sprzedaży.
A co z zasadą wzajemnego uznawania?
Zasada wzajemnego uznawania zakłada, że każde państwo członkowskie musi umożliwić wprowadzenie na swój rynek towaru, który został legalnie wprowadzony w innym państwie członkowskim. Od tej zasady jest jednak wyjątek – kraje Wspólnoty mogą powołać się na ochronę zdrowia i życia ludzi i zwierząt i ograniczyć lub wręcz odmówić wprowadzenia do obrotu towaru niezgodnego z wymogami.Taka sytuacja czasami dotyczy np. różnic w dozwolonych dawkach składników suplementów diety.
Czy spotkali się Państwo z taką sytuacją? Zastanawiacie się Państwo, czy taka odmowa jest uzasadniona i zgodna z rozporządzeniem 2019/515?
Zespół Foodie wspiera producentów we wprowadzaniu produktów na rynki zagraniczne!
Zapraszamy do konsultacji indywidualnych oraz na najbliższy webinar: wprowadzanie suplementów diety na wybrane rynki unijne – procedury i wymagania
Szkolenie prowadzi Marta Zawadka – ekspertka Foodie, koordynatorka projektów zagranicznych.
Aby zapewnić jak najlepsze wrażenia, korzystamy z technologii, takich jak pliki cookie, do przechowywania i/lub uzyskiwania dostępu do informacji o urządzeniu. Zgoda na te technologie pozwoli nam przetwarzać dane, takie jak zachowanie podczas przeglądania lub unikalne identyfikatory na tej stronie. Brak wyrażenia zgody lub wycofanie zgody może niekorzystnie wpłynąć na niektóre cechy i funkcje.
Funkcjonalne
Zawsze aktywne
Przechowywanie lub dostęp do danych technicznych jest ściśle konieczny do uzasadnionego celu umożliwienia korzystania z konkretnej usługi wyraźnie żądanej przez subskrybenta lub użytkownika, lub wyłącznie w celu przeprowadzenia transmisji komunikatu przez sieć łączności elektronicznej.
Preferencje
Przechowywanie lub dostęp techniczny jest niezbędny do uzasadnionego celu przechowywania preferencji, o które nie prosi subskrybent lub użytkownik.
Statystyka
Przechowywanie techniczne lub dostęp, który jest używany wyłącznie do celów statystycznych.Przechowywanie techniczne lub dostęp, który jest używany wyłącznie do anonimowych celów statystycznych. Bez wezwania do sądu, dobrowolnego podporządkowania się dostawcy usług internetowych lub dodatkowych zapisów od strony trzeciej, informacje przechowywane lub pobierane wyłącznie w tym celu zwykle nie mogą być wykorzystywane do identyfikacji użytkownika.
Marketing
Przechowywanie lub dostęp techniczny jest wymagany do tworzenia profili użytkowników w celu wysyłania reklam lub śledzenia użytkownika na stronie internetowej lub na kilku stronach internetowych w podobnych celach marketingowych.
